"Owego dnia Jezus wyszedł z domu i usiadł nad jeziorem. Wnet zebrały się koło Niego tłumy tak wielkie, że wszedł do łodzi i usiadł, a cały lud stał na brzegu... "

 

Patrząc na tę sytuację, widzę zderzenie dwóch rzeczywistości...

Siedzący w łodzi Jezus, z którego emanuje pokój, miłość, mądrość, prawda, moc... Królestwo Boże.

 

I stający naprzeciw Jezusa, na brzegu, zastygły w oczekiwaniu, napięciu, pragnieniu tłum, oddzielony niewidzialną granicą od...tajemnicy Królestwa Bożego.

 

Lud  pragnie... usłyszeć, zobaczyć, poznać, dotknąć, zrozumieć...

Sercem...

Aby doznać uzdrowienia...

A Jezus naucza...

Obficie rozsiewa ziarno Królestwa...

On ma wgląd w ludzkie serca i widzi jakie są, czy są gotowe na przyjęcie ziarna,  czy zapewnią mu wzrost, czy nie. A jednak nie zważa na to, pozwalając by padało ono również na grunt nieurodzajny.

On sieje...

Wierzy, że mimo, iż teraz nie widzimy i nie słyszymy, to Jego Słowo ma moc użyźnić glebę naszych serc, tak, by w końcu były w stanie wydać plon...  Nawet jeśli w tej chwili jesteśmy udeptaną drogą stereotypów, nawykowego myślenia i działania, albo gruntem skalistym nabytych przekonań, czy innym nieprzyjaznym środowiskiem, które zdusi każdy zalążek Królestwa Bożego w nas.

 

Słuchajmy zatem Słowa, czytajmy Słowo, pozwólmy Mu w nas działać, a da Bóg i wydamy plon obfity.