Kiedyś widziałam się w roli skrzywdzonej ofiary. Jak to możliwe, że ktoś w stosunku do mnie tak postępuje? Ja taka dobra i uczciwa, najchętniej ogłosiłabym moje krzywdy całemu światu, a winowajcę zesłałabym na ciężkie roboty. Ja biedna pokrzywdzona pełna pychy, skoncentrowana na sobie.

 Dzisiaj wiem, że grzesząc cierpi mój brat, bo się zagubił. Ja też cierpię, bo mogę go stracić. Mam iść porozmawiać z nim w cztery oczy, wyznając całą prawdę i posługując się słowem Bożym. Moim celem ma być jego nawrócenie. Boleję, bo mogę go utracić ze wspólnoty Kościoła, a przecież on też jest częścią mnie. Jest jedym z członków tworzących całość, tak samo ważną, jak i ja. Z miłością, a nie wyższością mam zawalczyć o niego, wysłuchać. Jak ja sama nie dam rady go przekonać, to mam wziąść inne osoby do pomocy. Nawet cały Kościół.

Panie Jezu proszę Cię o łaskę, abym potrafiła stosować upomnienie braterskie, właśnie w taki sposób jak Ty o tym mówiłeś, dbając o to, aby mój brat wzrastał w miłości, między innymi dzięki mojej odpowiedniej postawie.