„Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata. (…) Ja Go przedtem nie znałem, ale przyszedłem chrzcić wodą w tym celu, aby On się objawił Izraelowi” (J 1,29-34)

Misja Jana dobiega końca. Droga dla Pana przygotowana i oto, nareszcie jest. Objawił się. Mesjasz. Zbawiciel. Syn Boży.

Lata pustelniczego, surowego życia, pozbawionego wszystkiego co zbędne, a skupione wyłącznie na Bogu, ukształtowały wyjątkową wrażliwość Jana, który w tłumie ludzi nad Jordanem był w stanie dostrzec człowieka, a nad Nim „Ducha zstępującego i spoczywającego na Nim”.

Jan wskazuje na Jezusa: "Oto Baranek Boży..."

Czy wcześniej, był świadomy posłannictwa Jezusa?

Czy wiedział, że to Jezus jest tym, na którego tak długo czekał naród Izraela?

Mówi: „Ja Go przedtem nie znałem”, tak jakby teraz dopiero ujrzał swojego kuzyna w jego prawdziwej istocie.

Dzisiaj świat niewiele różni się od tamtego. Wielu zatraciło poczucie swojej tożsamości. Zapomnieliśmy skąd się wywodzimy. Nie chcemy pamiętać dokąd zmierzamy. Zatopieni w świecie zapatrzonym w siebie, w swoje namiętności, kaprysy, nie zastanawiamy się komu zawdzięczamy życie.

Żyjemy tak, jakby Boga nie było.

Oddzieleni...

Od Boga, od Miłości, od Źródła... od siebie.

I chyba tylko bezsens i pustka takiego życia sprawia, że od czasu do czasu ktoś się budzi.

Dlatego i dzisiaj, wciąż potrzebne są osoby, takie jak Jan. Osoby, które przygotują drogę Panu. Które będą, nie zważając na ogólny sprzeciw, nawoływać do opamiętania, do nawracania się, do wyznawania grzechów, do pokuty... Które będą niestrudzenie wskazywać na Jezusa, żeby On, mógł się objawić. Mesjasz. Pan. Baranek Boży.

Dzisiaj warto zadać sobie pytanie – czy ja jestem w stanie widzieć Jezusa? I czy jestem gotów, wskazywać na Niego, jako Tego, który gładzi grzech świata?