„Pasterze pośpiesznie udali się do Betlejem i znaleźli Maryję, Józefa oraz leżące w żłobie Niemowlę.” (Łk 2, 16)

Trzykrotnie w Ewangelii wg św. Łukasza jest mowa o pośpiechu. Pierwszy raz Maryja idzie z pośpiechem do Elżbiety, drugi w dzisiejszym fragmencie, a trzeci – Zacheusz schodzi z pośpiechem z sykomory, by przyjąć Pana Jezusa. W dwóch pierwszych fragmentach mamy do czynienia z objawieniem anioła, po którym reakcją na usłyszane zwiastowanie jest podjęcie tego wezwania.

A jak ja reaguję na natchnienia Ducha Świętego? Czy podejmuję je? Czy czynię to z pośpiechem? A może odrzucam, bo mi się nie chce, albo uznaję to za jakiś wymysł, który chyba mi się wydawało, że miałem?

Maryja i pasterze podjęli to, co usłyszeli i widzieli piękne owoce tego zaangażowania. A gdyby go nie podjęli?....

Nowonarodzony Emmanuelu, Ty pragniesz, byśmy współpracowali z Tobą i często słyszymy w sercu dobre natchnienia by coś uczynić, do kogoś zadzwonić, komuś w czymś pomóc, by pójść na spotkanie z Tobą, uczestniczyć w Adoracji czy Eucharystii w dzień powszedni, ale zaraz włącza nam się racjonalizowanie i dochodzimy do wniosku, że chyba mieliśmy jakieś omamy, proszę Cię uzdolnij nas do takiego zaufania bez reszty jakie miała Maryja, pasterze, Zacheusz i pomóż nam z pośpiechem odpowiadać na Twoje natchnienia. AMEN