W komentarzu do ósmego rodziału Ewangelii według św. Jana św. Augustyn stwierdza: Relicti sunt duo: misera et misericordia. To stwierdzenie: Dwoje pozostało: nieszczęśliwa i miłosierdzie wskazuje na niezgłęnione współczucie i sprawiedliwość Boga. Jeszcze mocniej niż w języku polskim wybrzmiewa wielkość miłosierdzia, które rozpoczyna się tak, jak nieszczęście, ubóstwo, marność i bieda. Zatem w miłosierdziu jest coś z tych trudnych do przyjęcia prawd o człowieku, że jest biedny, ubogi, marny i nieszczęśliwy. Z takim człowiekiem spotyka się Bóg i okazuje mu swoje serce, okazuje mu swoją pełnię miłości.

Czy ja potrafię przyjmować prawdę o sobie i mojej kondycji życiowej? Czy pozwalam Bogu na dotknięcie tych trudnych miejsc we mnie, by mógł mi okazać Swoje miłosierdzie? Czy przyjmiję takiego właśnie Boga, który mnie nie oskarża, nie osądza, nie potępia, ale daje nowe życie i zachęca do pełni życia i nie wracania do grzechów?

A ja, czy umiem okazać serce temu, który po ludzku na nie nie zasługuje, temu, który w moich oczach jest nieszczęśliwy, ubogi, marny, biedny? Czu jestem wśród tych, którzy pierwsi rzucają kamieniami oskarżeń, oczernień, plotek?

Jezu Chryste, dziś bardzo mocno do mnie dociera prawda o mnie samej, o mojej niegodności, nieszczęściu, marności, ubóstwie i biedzie. Dziś pokornie kłaniam się przed Tobą, jak cudzołożnica i proszę Cię o nowe życie, życie w obfitości, życie w pełni, do którego mnie przeznaczyłeś. Daj mi proszę łaskę okazywania miłosierdzia tym, których na codzień spotykam i zabierz z mego serca wszelkie oskarżenia, które pod jego adresem kieruję. AMEN